Andrei Tarkovsky'nin hayatı sorgulatan ve bir kez daha kendisine hayran olmamızı sağlayan filmidir: Stalker. Bölge ismi verilen bir yer vardır. Burada nükleer bir facia yaşanmış, insana ait olan hiç bir şey kalmamış ve doğa Bölge'yi ele geçirmiştir. 

Despot bir bölgeden ayrılan üç kişi, Bölge'de bulunan ve bütün isteklerin gerçek olmasını sağladığını duydukları odaya doğru hareket ederler. Bu oda aslında bir umuda yolculuktur. Sadece gerçekten isteyen ve inanların bu odada dilekleri gerçekleşecektir. Rehberleri olan iz sürücü, Bölge'nin tehlikeli ve tuzaklarla dolu olduğunu söyler ve biri yazar, diğeri profesör olan iki kişiyi kendi yöntemleri ile odaya ulaştırmaya çalışır. Aslında odaya doğruca gidilse hemen varılabilir ama Bölge'nin tehlikelerle dolu olması ve yolu sistemli bir şekilde gidilmenin gerekli olması bize, "Hayatta ulaşmaya çalıştığımız şeylerin kolay yoldan gitmeye çalışırken, aslında tuzaklara düşerek aldandığımızı mı simgelemektedir; yoksa kolay yol varken zoru mu tercih etmekteyiz?" sorusunu sordurur. Çünkü Stalker, aslında bize ayna tutan bir metafor ile karşımıza çıkmaktadır. 

Oda bulunduktan sonra ona büyük bir hevesle gelen iki kişi odaya girmemekte ısrar ederler. İz sürücü onlara ne derse desin kabul etmezler. İz sürücüyü burada bir umut tacirine benzetsek de, maddi bir çıkarı olmaması, tamamen insanları umuda götürmeye istekli olması ve bunu başardığı zaman da ruhen tatmin olması onu çok daha yüce bir konuma sokuyor. Yetenekleri olan ama buna inanmayan, bunları kullanmadıkları için zamanla köreldiklerine işaret eder iz sürücü ve bundan derin bir üzüntü duyar. Odaya gelip, içeriye ısrarla girmemeleri, gerçekten ne istediklerini bilmemeleri midir ve bundan korkmaları mıdır? 

İnanmak ve yola çıkmak her şeydir. Kişinin kendini tanıması ve gerçekte ne istediğini bilmesi de çok önemlidir. İnanalım ve yeteneklerimizi kullanalım. İyi seyirler.