İçtim yorgunluk kahvesini.

Geçtim yine masama,

Aldım yine dostumu,

Döktüm içimde kalanları, durmayacakları...

Sevmelerimi, bende bıraktığı derin yaraları,

Tadamadığım zevkleri, sevilmeleri,

Yıllarca aradığım mutluluğu bulamamalarımı,

Haftalarca dönüşü olacağını sandığım sevmelerimin belki hebâ olacağını, gerek duyulmadığını,

İnsanların beklentilerimi karşılamadığını döktüm yerli yersiz,

Acı dolu yüreğimde çığlıklar sessiz, 

Kabullenmeyişlerim eşsiz ve geniş

Gün gebe, saat sancı...

Çok zor bu bekleyiş.

Zorluk beklemekte değil,

Beklemek de ne iş !

Asıl zorluk, senin geleceğini bilmeden bekleyiş.

Kalbimin çukurunda sensizliğin büyüttüğü tohumlar yeşerdi.

Sığmıyor artık kalbime, sığmıyor bedenime.

Ya sen ve ben olacağız ya da,

Ya sen olacaksın ya ben olmayacağım şu aynı oksijeni soluduğumuz dünyada...

O gül yüzün gözümün önüne perde gibi geçtiğinde,

Ellerim gidiyor kıvırcık saçlarının aralarına;

Hayallerinle büyüyor içimdeki sevgi sensiz;

Çünkü bu kalbe bıraktığın tohumlar yemsiz