Bir rahime düşmekle başladı kadınlık maceram. Önce içerideki hayattan ibaret sanıyordum her şeyi fakat baktım ki aylar sonra bir çığlık yetebilirmiş yeni bir dünyaya açılan kapıya. Özgürdüm artık. Fakat sınırlı bir özgürlüktü bu. Annem nereye gidiyorsa oraya kadar eşlik edebiliyordum.

Yıllar geçti… Ayaklarım, kollarım kuvvetlendi. Daha ileriye gidebiliyordum artık. Ama yine sınırlar vardı. Kötülüklerden korumak içinmiş meğer annemin çabası.

Haksızda sayılmazdı aslında. Sevdiklerimin beni koruma çabasıydı bu. Her gün duyduğumuz binlerce kadın çığlıkları, yapılan haksızlıklar, hor görmeler, şiddet… Binlercesi.

Hayatımın farkındayım fakat zorlukların üstesinden gelecek gücüm var. Belki biraz zaman alabilir, olsun. Ben özgür bir kadınım. Her yere gönlümce gidebilir belki kaybolur ama çıkış yolunu bulabilirim. Beni özgür bırakın. Yapabileceklerimin sınırı yok. Tüm dünyaya karşı gelebilirim. Belki de dünyayı daha yaşanacak bir yer yapabilirim. Tıpkı tarihimizdeki unutulmaz kadınlar gibi…

Nene Hatunlarla, Sabiha Gökçen’le kazanılmadı mı Kurtuluş Savaşı?

Türkan Saylan’la çare bulunmadı mı cüzzama?

Marie Curie değil mi hayatı uğruna radyoaktif çalışmalar yaparak dünyaya adını duyuran?

Hele ki Zübeyde Hanım değil mi bir ülkenin kaderini değiştiren Mustafa Kemal’i doğuran? Ve daha niceleri…

Kadın her şeyi yapar. Gücü sana, bana tüm dünyaya yeter. Elleri tüm hayatlara dokunur ve çiçekleniverir dünya birden. Gözleriyle kalbine dokunur, bakışlarıyla halleder her şeyi. Ayakları yoldaşın olur, hayat arkadaşın olur bazen. Hele ki kalbi tüm zorluklara meydan okur, çözemeyeceği bir şey yoktur. Sıcaklığıyla demiri bile eritir. Şaşırırsın.

Sen kadınsın gücünün farkına var, hayallerinin peşinden koş! Dayatmalara ve haksızlıklara boyun eğme! Ses çıkar ses ol!

Bu ülkeyi kadınlar değiştirecek!