- Hurdacııııı

Duyduğumda heyecanlandığım mahalleler üstü bir haykırış. Her mahallenin bekçisi çöpçüsü baklalı falan özeldi de hurdacı değildi. O bir mahalleden diğerine değiş tokuş için gezerdi. Hem ehli keyif bir satıcıydı. Her zaman gelmezdi. Gelmedi diye üzülmezdik elbette ama gelince de mutlu olurduk. Ona hazırlardık bazı eskileri biriktirirdik. Binbir zahmetle izin kopardı büyüklerden. Bir türlü vazgeçmezlerdi işe yaramadığını düşündüğüm eşyalardan. İlerde "bi lazım olur"du çünkü. Ya da başkasının çöpü diğerinin hazinesiydi. Metal en değerli olan parçalardı; büyük ve ağır olmaları daha gözde yapardı hurdayı. Sevinçle karşılanırdı kirli paslı elleriyle üç tekerli tezgahı ile gelen tüccar. Toplanırdık etrafına, büyük bir merak ve heyecanla. Tüm eşyaları koyardık önüne içine en değer verdiğimiz parçayı da katarak. O parça en çok parayı da tutacaktı. Hurdacı bilgili ve acelesiz tavırla bakardı tüm çocukluk anılarına: ve ilk önce en önemli parçayı ayırıp:

-Bu işe yaramaz

Derdi. Diğer tüm parçaları tartar karşılığında bir miktar mandal verirdi. Hayallerim, anılarım, umutlarım bir mandal etmezdi velhasılı. Kalbim kırık, hüzünlü taşırdım mandaları; tüm ayıbımı örten kıyafetleri hayata bağlasın diye. Annem mutlu, bense yaralı. Bir mandal etmeyen anılarımı özlüyorum yine de.