Geceleri sessizlik çöktüğünde

Başlar düşünceler söylenmeye

Geçmişi geleceği ya da gelecek görünümlü gelmeyecek olanı

Ne ilginç ki en çok gelemeyecek olan gelir aklına

Olacakmış gibi olan ama olmayan

Vazgeçilen ama unutulmayan

Geçen ama geçmeyen

İki arada kalmış gibi

Sanki Araf her gece baştan yazılıyormuş gibi

Herkesin kendi Araf’ı vardır kendi yazdığı

Her gün değişen umudu vardır bu Araf’ı besleyen

Vazgeçmek isterken bile seni sımsıkı bu Araf’a bağlayan

Toprağa köklerini salan ağaçlar gibi

Ve senin gitmene izin vermez bu Araf

İlerleyemezsin sadece bakarsın gelecek görünümlü gelemeyecek olana

Ve sadece durursun zaman ilerlerken

Yanından geçen onca duyguya rağmen oraya takılırsın

O kökler senin hapishanen olur

Köklerinden kurtulmak istersin ama ölümüne korkarsın

Gelecek görünümlü gelmeyecek olan ve onu besleyen umut

Kendi yarattığın tutsaklığındır ve vazgeçemediğindir.