AY VE TEN

Gecenin ayazı çıplak yalnızlığıma vuruyor

“Güz sancılarım” başlıyor bir şarkı eşliğinde

Do- re- mi -fa

Böyle mi başlar hep gönül oyunları

Eksiksiz bir rövâşata vuruşuyla beraber

Hep böyle karmaşa içersine girer Erasmus’un kaderi

Geç vakit kapanınca Galata köprüsü

Karşı kıyıda kalır yarım sevdamız

Notanın yarım perdesi iner yorgun gözlerimizin üzerine

Mor üzümler sallanır kirpiklerine, baharı değmeden

Utanç tarihimizden kopup çıka gelmiş,

Kapkara saçlarını okşuyorum

“Celladımsın ey zaman,”diyerek irkiliyorum rüyamdan

Utanç duyan ellerim uzaklaşıveriyor soluk teninden

Sonra, sancılı geçmişi yardım istiyor benden

Çekip çıkarıveriyorum fidanını

Yattığı toprağın altından

Gömüyorum aşk bahçemize iksirsiz

Gece üşüyor artık

Ne beni ne de sönük aşkımızı kaldırmaya mecali yok

Yaşamın arenası sabahın ilk ışıklarıyla birlikte beliriyor

Bir papaz elinde istavrozla günah çıkartmaya geliyor

Arkasından besili bir imamın telaşlı gayretleri

Boy boy selvi ağaçları yolumuzu gözlemekte

Bir perde de böyle kapanıvermekte yaşamın üstüne

Metin İMER / İZMİR 25 Eylül 2009