insan hayatındaki en değerli duygulardan birisi anlaşılma hissidir. Birisinin sizi dinlermiş gibi yapmasından bahsetmiyorum. Tabiki birisi sizi dinler gibi, anlarmış gibi yaptığı zaman içten içe o insanla bağlantı kuramadığınızı algılarsınız. Çünkü insanlar gerçeği hep hisseder ve içten içe bilirler.

Gerçekten anlaşılmak ne demektir? diye sorarsanız eğer yargılamaktan özgür olmaktır derim. Ön yargılardan, sıfatlardan, beklentilerden özgür olarak dinlemek, anlamak ve karşındakini gerçekten hissedebilmektir.

O zaman insan gerçekten anlaşıldığını hissederse sevgi ve saygı ortaya çıkar. Ve anlayışlı olanın duygusu da sevgi hissini takip eder. Yani gerçek dostluk, sevgili, arkadaşlık, yoldaşlık hissini yaşar.

Şimdi eğer bu söylediklerimden hep biz anlayışlı olalım da karşı taraf hiç bir şey yapmasın mı yani? diye sormaya başladıysan henüz esas olanı anlamadın diye cevap veririm. Mesele körü körüne birisine karşı anlayışlı olmaya çabalamak değil. Esasen birisini anlayabilmen ve hissedebilmen için önce kendini anlamalı ve hissetmelisin. Sen kendini suçlamayıp, yargılamayıp değersiz görmedikçe başkalarını da aynı şekilde görmezsin. O zaman başkalarına kendinin yargı versiyonunu değil kendinin anlayışlı versiyonunu yansıtmaya başlarsın. Yani birisini anlamak demek aslında kendini o oranda anlıyor ve biliyorsun demektir. O zaman bu senin için bir çaba olabilir mi? Hayır elbette.

Kimin ne olduğu değil kimin ne yaşadığı önemli.

Kimin hangi dilden, ırktan, etnik kökenden olduğu değil, insan olması ve onunda bir şekilde aramızda olduğu önemli. Ve senin sadece nefes alıp yaşaman değil yaşadığın kadar bir başkasına yaşam olabilmen en önemlisidir.